و هيچ كس جز به اذن الهى نمى‏ميرد كه اين سرنوشتى زماندار است، و هركس پاداش دنيوى بخواهد، چنين پاداشى به او مى‏بخشيم، و هركس جزاى اخروى بخواهد، چنان پاداشى به او خواهيم داد و زودا كه خداوند سپاسگزاران را پاداش دهد (۱۴۵)

و چه بسيار پيامبرانى كه همراه ايشان توده‏هاى انبوه نبرد كردند و از هر رنجى كه در راه خدا ديدند نه سستى‏ورزيدند و نه ضعف و زبونى نشان دادند، و خداوند شكيبايان را دوست دارد (۱۴۶)

و سخن ايشان جز اين نبود كه گفتند پروردگارا گناهان ما و گزافكاريمان را در كارمان بيامرز و گامهاى ما را استوار بدار و ما را بر خدانشناسان پيروز گردان‏ (۱۴۷)

آنگاه خداوند به آنان پاداش دنيوى و پاداش نيك اخروى عطا كرد، و خداوند نيكوكاران را دوست دارد (۱۴۸)

اى مؤمنان اگر از كافران پيروى كنيد شما را [از عقيده‏تان‏] باز مى‏گردانند و آنگاه زيانكار مى‏گرديد (۱۴۹)

آرى خداوند مولاى شماست و همو بهترين ياور است‏ (۱۵۰)

زودا كه در دل كافران به خاطر شرك‏ورزيدنشان به خدا كه هيچ‏گونه حجت و برهانى بر آن نفرستاده است، هراس افكنيم و سرا و سرانجام آنان دوزخ است و جايگاه ستمكاران چه بد است‏ (۱۵۱)

و آنگاه كه به اذن الهى آنان را تارومار مى‏كرديد، خداوند وعده خويش را به شما تحقق بخشيد، تا آنجا كه بد دل شديد و پس از آنكه خواسته‏ها و خواستنيها را به شما نماياند، بگو-مگو در كار آورديد و سركشى پيشه كرديد، چه گروهى از شما دنيا را مى‏طلبد و گروهى از شما آخرت را، سپس شما را از آنان منصرف كرد تا شما را [در بوته امتحان‏] بيازمايد، و سرانجام از شما درگذشت، و خداوند بر مؤمنان بخشش و بخشايش دارد (۱۵۲)

ياد آوريد آنگاه كه راه خويش در پيش گرفته، و پرواى هيچ‏كس را نداشتيد و پيامبر در دنبال شما، شما را فرا مى‏خواند، و بدين‏سان غم و محنتى نصيب شما كرد، تا سرانجام بر آنچه از دستتان رفت يا بر سرتان آمد، اندوهى نخوريد، و خداوند به كار و كردار شما آگاه است‏ (۱۵۳)

سپس، پس از آن غم و محنت، آرامشى [به صورت‏] خوابى سبك بر شما نازل كرد كه گروهى از شما را فراگرفت، و گروهى ديگر هم بودند كه فقط در غم جان خويش بودند و انديشه‏هاى ناسزاوارى درباره خداوند داشتند كه همچون پندارهاى جاهليت بود، مى‏گفتند آيا ما را در اين كار اختيارى هست؟ بگو سررشته همه كارها به دست خداوند است، و در دل خويش چيزهايى مى‏نهفتند كه بر تو آشكار نمى‏كردند، مى‏گفتند اگر ما را در اين كار اختيارى بود، در اينجا كشته نمى‏شديم، بگو اگر در خانه‏هاى خويش هم بوديد، كسانى كه كشته شدن در سرنوشتشان نوشته شده بود، [با پاى خويش‏] به قتلگاه خويش رهسپار مى‏شدند، تا بدين‏سان خداوند نيات شما را بيازمايد، و آنچه در دل داريد بپالايد، و خداوند به راز دلها آگاه است‏ (۱۵۴)