چنين بود كه به كسى كه هم خداوند و هم خود تو در حق او نيكى كرده بوديد، گفتى كه همسرت را نزد خويش نگهدار [و طلاق مده‏] و از خداوند پروا كن و چيزى را در دل خود پنهان داشتى كه خداوند آشكاركننده آن بود، و از مردم بيم داشتى، و حال آنكه خداوند سزاوارتر است به اينكه از او بيم داشته باشى، آنگاه چون زيد از او حاجت خويش برآورد، او را به همسرى تو درآورديم، تا براى مؤمنان در مورد همسران پسر خواندگانشان -به ويژه آنگاه كه از اينان حاجت خويش را برآورده باشندمحظورى نباشد، و امر الهى انجام يافتنى است‏ (۳۷)

بر پيامبر در آنچه خداوند برايش مقرر داشته است، محظورى نيست، اين سنت الهى است كه در حق پيشينيان هم معمول بوده است، و امر الهى سنجيده و بسامان است‏ (۳۸)

همان كسانى كه پيامهاى الهى را مى‏رسانند و از او پروا دارند و از هيچ كس جز خداوند پروا ندارند و خداوند حسابرسى را بسنده است‏ (۳۹)

محمد هرگز پدر هيچ يك از مردان شما نيست، بلكه پيامبر خدا و خاتم پيامبران است، و خداوند به هر چيزى داناست‏ (۴۰)

اى مؤمنان خداوند را بسيار ياد كنيد (۴۱)

و او را در بامداد و شامگاه نيايش كنيد (۴۲)

او كسى است كه خود و فرشتگانش به شما درود مى‏فرستند، تا سرانجام شما را از تاريكيها به سوى روشنايى برآورد، و او در حق مؤمنان مهربان است‏ (۴۳)

درود [خاص‏] آنان در روزى كه به لقاى او نايل شوند، سلام است، و او براى ايشان پاداشى ارجمند آماده ساخته است‏ (۴۴)

اى پيامبر ما تو را گواه و مژده‏رسان و هشداردهنده فرستاده‏ايم‏ (۴۵)

و نيز دعوتگر به سوى خداوند به اذن او، و همچون چراغى تابان‏ (۴۶)