روزى [فرارسد] كه خداوند پيامبران را گرد آورد و بپرسد كه [امتتان‏] چه پاسخى به شما دادند؟ گويند ما علمى [به حقيقت امر] نداريم، تويى كه داناى رازهاى نهانى‏ (۱۰۹)

چنين بود كه خداوند گفت اى عيسى بن مريم نعمتم را بر خود و بر مادرت به يادآور كه تو را به روح‏القدس يارى دادم كه در گهواره [به اعجاز] و در ميانسالى [به وحى‏] با مردم سخن گفتى، و ياد كن كه به تو كتاب و حكمت و تورات و انجيل آموختم، و ياد كن كه به اذن من از گل چيزى به هيئت پرنده مى‏ساختى و در آن مى‏دميدى و آن به اذن من پرنده [اى جاندار] مى‏شد و به اذن من نابيناى مادرزاد و پيس را بهبود مى‏بخشيدى و ياد كن كه مردگان را به اذن من زنده [از گور] بيرون مى‏آوردى، و ياد كن كه چون براى بنى‏اسرائيل معجزاتى آوردى [آسيب و آزار] آنان را از تو بازداشتم، آنگاه كفرپيشگان ايشان مى‏گفتند اين جز جادوى آشكار نيست‏ (۱۱۰)

و چنين بود كه به حواريون الهام كردم كه به من و پيامبرم ايمان آوريد، گفتند ايمان آورديم و گواه باش كه ما فرمانبرداريم‏ (۱۱۱)

و چنين بود كه حواريون گفتند اى عيسى بن مريم آيا پروردگارت مى‏تواند براى ما مائده‏اى از آسمان نازل كند؟ گفت اگر مؤمنيد از خداوند پروا كنيد (۱۱۲)

گفتند مى‏خواهيم از آن بخوريم و دلهايمان آرام گيرد و بدانيم كه به ما راست گفته‏اى و خود از گواهان آن باشيم‏ (۱۱۳)

عيسى بن مريم گفت بار پروردگارا براى ما مائده‏اى از آسمان نازل فرما كه عيدى براى امروزيان و آيندگانمان و معجزه‏اى از تو باشد، و به ما روزى ببخش كه تو بهترين روزى‏دهندگانى‏ (۱۱۴)

خداوند گفت من فرو فرستنده آن بر شما هستم، ولى پس از آن اگر كسى از شما انكارورزد او را به چنان عذابى دچار مى‏سازم كه هيچ‏يك از جهانيان را نكرده باشم‏ (۱۱۵)

و چنين بود كه خداوند گفت اى عيسى بن مريم آيا تو به مردم گفتى كه من و مادرم را همچون دو خدا به جاى خداوند بپرستيد؟ گفت پاكا كه تويى مرا نرسد كه چيزى را كه حد من و حق من نيست گفته باشم، اگر گفته بودم بى‏شك مى‏دانستى كه آنچه در ذات من است مى‏دانى و من آنچه در ذات توست نمى‏دانم، تويى كه داناى رازهاى نهانى‏ (۱۱۶)

به آنان چيزى جز آنچه به من فرمان داده‏اى نگفته‏ام گفته‏ام كه خداوند را كه پروردگار من و پروردگار شماست بپرستيد، و مادام كه در ميان آنان بودم بر آنان شاهد و ناظر بودم و چون روح مرا گرفتى تو خود [ناظر و] نگاهبان آنان بودى و تو بر همه چيز شاهدى‏ (۱۱۷)

اگر آنان را عذاب كنى، بندگان تو هستند، و اگر از آنان درگذرى تو پيروزمند فرزانه‏اى‏ (۱۱۸)